• DST 127.33km
• Sprzęt Speeder
• Aktywność Jazda na rowerze

Dąbrowa Górnicza - Będzin - Sosnowiec - Dąbrowa Górnicza

Czwartek, 15 lipca 2021 | Komentarze 0

Od jakiegoś czasu i w sumie nie wiem czemu dopiero tego dnia to zrobiłem planowałem wyruszyć na "rekonesans" tras rowerowych Dąbrowy Górniczej i Sosnowca. Długo odkładałem tę jazdę, a okazuje się, że warto w lipcu tam wyruszyć.
Dojazd pociągiem na stację: Dąbrowa Górnicza Sikora. Stamtąd wystartowałem na zamierzoną "setkę". Niedługo po rozpoczęciu, znalazłem się na dróżce bez asfaltu. Nie leżało mi to po myśli, ale koniec końców jechało się bardzo przyjemnie, a przede wszystkim widokowo. Kolejne kilometry wiodły po znakomitej asfaltowej trasie rowerowej wzdłuż zbiornika Kuźnica Warężyńska, a następnie obok kolejnej "wody": Pogoria III. Szczególnie latem warto tamtędy pojechać, choć w okolicy plaży spory ruch pieszych. Następnie pojawiło się trochę rozwiązań rowerowych. Po przejeździe przez Park Zielona nie odbiłem na trasę wzdłuż Przemszy. Musiałem zadowolić się jazdą w ruchu ogólnym, a nie taki był cel. Warunki techniczne wjazdu na tę trasę średnio są rozegrane, ale udało mi się tam wjechać tam w samym Będzinie. Trochę więc terenowo docieram do Będzina, a tam przejazd ulubionym rondem w kształcie "nerki", a później po pasach rowerowych i kontrapasach tego miasta. Te rozwiązania w większości znałem, więc oczekiwałem tego dnia czegoś znacznie nowego. Po kilku kilometrach wjechałem do Sosnowca i choć samo połączenie Będzina z Sosnowcem nie jest za rewelacyjne, to właśnie w Sosnowcu czekało na mnie sporo nowych rozwiązań w infrastrukturze rowerowej. Na jednej z tras udało się nawet spotkać trójkomorowy sygnalizator rowerowy, co mnie dość mocno zaskoczyło. Niestety nie wszędzie udało się przejechać tak jak chciałem, bo była choćby trasa pieszo-rowerowa, która zakończyła się schodami. Były też fragmenty które mniej mnie zadowoliły, ale też i jeszcze powstają w samym Centrum Sosnowca. Znacznie więcej jednak było tej ciekawej infrastruktury i po zdecydowanej większości jechałem po raz pierwszy. Przejechałem się również pieszo-rowerową estakadą. Sporym zaskoczeniem były również jednokierunkowe ciągi rowerowe na Armii Krajowej wraz z jedną zatoką rowerowo-autobusową. Dość okrężną drogą i po obrzeżach miast dotarłem na ul. Ordona w Dąbrowie Górniczej. W tym mieście już w lipcu udało mi się pojeździć, ale nic nie zaszkodziło ponowić trasę. Wpadła ulubiona pętla przez Kasprzaka, coś też nowego po drodze udało się naocznie zobaczyć i przejechać rowerem. Pod koniec trasy towarzyszyło mi błyskanie się w oddali. Podczas tego przejazdu odwiedziłem również Al. Zagłębia Dąbrowskiego. Ostatni etap podróży wiódł bardzo przyjazną infrastrukturą rowerową na stację: Dąbrowa Górnicza Ząbkowice.

Po przekąskę nocą | Na obiad | Po dzielnicy na granicy deszczu

Środa, 14 lipca 2021 | Komentarze 0

(dodane: 31.08.2021)
Pierwsze kilometry tego dnia nastąpiły po północy w celu wyjazdu po przekąskę. Późnym popołudniem na obiad.
Przed 18-stą "na krótko" (z powodu pogody) na rower. Kilometry po obwodnicy Stradomia. Straszyło opadami i jazda zakończyła się w deszczu. Deszcz w lipcu nawet nie jest taki nieprzyjemny, ale nie było ochoty tego dnia na więcej jazdy, bo to był dzień odpoczynku od roweru.

Częstochowa - Ostrów Wielkopolski

Wtorek, 13 lipca 2021 | Komentarze 0

Głównym celem tej wycieczki było województwo wielkopolskie. Tego dnia miałem pojechać do Kępna, a z Kępna do Kluczborka. Coś mnie tchnęło na parę chwil przed wyjazdem by zmodyfikować ten plan i postawiłem na nieco dalszy wariant podróży. Przemawiał za tym również fakt wiatru, bo ten był sprzyjający. Po sprawdzeniu pociągu powrotnego wyruszyłem i od samego początku utrzymywałem całkiem zdeterminowane tempo. Czym szybciej udało się pojechać, tym większą rezerwę czasową sobie wytworzyłem. W dość szybkim tempie przekroczyłem granicę województwa opolskiego, omijając wcześniej w jak największym stopniu ruchliwą drogę i to tam zaczęła się prawdziwa przygoda. Mknąłem przez spokojne i malownicze drogi w prawdziwym apogeum letniego ciepła. Jedynymi niepewnościami było to, że nie wiedziałem czy starczy mi prądu do końca podróży, a niezakupiony jeszcze wtedy bilet powrotny był niepotrzebnym niezdecydowaniem. Gdy byłem nieco dalej, pogubiłem się w jakim jestem województwie, do tego stopnia, iż myślałem, że już to docelowe. Po ponad 100 kilometrów podróży w województwie wielkopolskim pokonywałem trasę w pewnej części po infrastrukturze rowerowej przez mgłę znanej mi z wcześniejszych lat. Tym sposobem dojechałem do Kępna, gdzie małe wjazd na Rynek i małe zwiedzanie infrastruktury rowerowej, która mnie zaciekawiła. Za Kępnem wystarczyły niecałe 2 kilometry po drodze krajowej 11 by jechać z duszą na ramieniu, ale tego fragmentu w żaden sensowny sposób nie mogłem ominąć. Zdecydowanie mniej ruchliwymi drogami dotarłem do Ostrzeszowa, do którego wróciłem po prawie trzech latach. Następnie droga na Mikstat, tak aby w całości ominąć ruchliwą drogę krajową i nowe miasto do mojej kolekcji. Delektowałem się widokami niekiedy trochę pagórkowatych krajobrazów w tych okolicach Wielkopolski. Dalej już przez m. Chynowa, za którą pośród lasów przeciąłem obwodnicę Ostrowa Wielkopolskiego i po chwili znalazłem się na dawnej, odciążonej znacznie od ruchu 11-stce. Przejechałem obok Karczmy Górecznik i przez Przygodzice, a miejsca te mają dla mnie sentymentalne znaczenie. Niestety, co raz to bardziej przeszkadzał "zapieczony" pedał, którego "strzelanie" udało się zlikwidować na trochę przed głównym celem podróży, dzięki uprzejmości jednego Mieszkańca.  Chwilę później znalazłem się w Ostrowie Wielkopolskim z dość sporym zapasem czasowym. Udało się w miarę konkretnie pojeździć po trasach rowerowych tego miasta, odwiedzić Parki i w końcu też wjechać na Rynek. Czas jednak naglił i musiałem zaraz po tym wyruszyć na dworzec PKP, a tam bez żadnego pośpiechu oczekiwałem na swój pociąg.
Decyzja o wydłużeniu kursu okazała się jak najbardziej słuszna, a lipcowe dni mają w sobie sporą potęgę i dają wiele możliwości. Upalna aura trochę doskwierała, ale należę do osób, które lubią jeździć przy wysokich temperaturach i w pełni Słońca. Konkretny plan w województwie wielkopolskim został zrealizowany.


Droga w kierunku województwa opolskiego

Drogi województwa opolskiego w pełni lata

Ładne widoki z drogi

Województwo wielkopolskie

Kępno

Ostrzeszów

Ostrów Wielkopolski

Nocą po dzielnicy | Do sklepu | Na obiad | Park Lisiniec, Aleje i Lubojenka - Florków - Lubojna

Poniedziałek, 12 lipca 2021 | Komentarze 0

(dodane: 31.08.2021)
Po dwóch, intensywnych dniach jazdy w końcu czas na przerwę.
Pierwsza jazda tego dnia nastąpiła w nocy, ale bez niczego konkretnego, bo jedynie miejskie kilometry w po dzielnicy, o których nie ma co więcej wspominać.
Po południu (po jakimś tam deszczu) wyjazd do sklepu, w jedną stronę (w drodze "do") wydłużoną trasą. Późnym popołudniem z kolei na obiad.
Niebo było ciekawe i się w ciągu dnia rozpogodziło. Taki urok jest lipcowych dni. By kilometrów zebrało się więcej wybrałem się pod koniec dnia na jeżdżenie, najpierw do Parku Lisiniec, potem w Aleje, a następnie ul. Warszawską po tamtejszej infrastrukturze rowerowej. Planowałem odwiedzić skrzyżowanie Połanieckiej z DK-91, ale padło na to by pojechać nieco dalej i zobaczyć jak wygląda przejazd pod trasą mniej więcej w okolicach północnych granic miasta (w pobliżu węzła "Częstochowa Północ"). Sporo tam się zmieniło z wiadomego powodu przebudowy trasy. Sam przejazd pod A1 (nieasfaltowy) jest już na terenie gminy Mykanów. Następnie cieszyłem się kilometrami w niezwykle przyjemny, późno-popołudniowy wieczór. Pojechałem przez Lubojenkę i Florków. Do tego drugiego dojechałem już terenową, znaną mi dróżką, podziwiając świetne widoki o tej porze roku. Dalej już Lubojna i tam szkoda, że na jednej z bocznych uliczek (prowadzących do Wierzchowiska) nie wyłączono z zakazu ruchu rowerów. Nie przeszkadzało mi to, bo wróciłem asfaltowo przez DW483, a następnie szybko szybko przez miasto (m.in. z powodu małej ilości % w baterii mojego urządzenia) do domu. Na szybkość powrotu do domu też trochę wpływał fakt planowanej jazdy dnia następnego.
Wyszła taka sobie przerwa od jazdy, ale nie poświęciłem całego dnia na jazdę.

Zawiercie - Koniecpol

Niedziela, 11 lipca 2021 | Komentarze 0

Od dłuższego czasu planowałem podbić gminę Żarnowiec w moim województwie. Obok tego celu, wyznaczony ślad trasy skomponował się w taki sposób, że pojechałem przez trzy, graniczące ze sobą województwa: śląskie, małopolskie i świętokrzyskie. Podróż popołudniową porą rozpocząłem w Zawierciu i od razu skierowałem się na Ogrodzieniec, Śrubarnię, Żelazko, Ryczów, Złożeniec i dotarłem do Smolenia. Już po kilku kilometrach czułem, że kręcę po Jurze. Zamek w tej ostatniej miejscowości ujrzałem już z bocznej dróżki. W małopolskim zaczęły się ładne widoki krajobrazów w oddali. Do miejscowości Udórz dotarłem pokierowany wcześniej przez urokliwą, aczkolwiek częściowo kamienistą dróżkę z początku między polami, a później przez lasek, którą mi polecono. Po bardzo krótkiej wizycie w małopolskim powróciłem na tamtej drodze do śląskiego i w ten sposób wjechałem do nieodwiedzonej jeszcze gminy. Na wyjeździe z Żarnowca czekała na mnie kolejna porcja świetnych widoczków, a ja z powrotem zmieniłem województwo by dojechać do Kozłowa. W międzyczasie spadło kilka kropel deszczu, a w Kozłowie nawet zagrzmiało. Nie miałem innej możliwości jak kontynuować, a ochota na jazdę była co raz większa nawet pomimo zagrożenia burzowego. I tak po wjechaniu do województwa świętokrzyskiego i pokonaniu pierwszego podjazdu obserwowałem w oddali chmury burzowe i kształtującą się sytuację. Trzeba było jechać, bo alternatyw pociągu z tego miejsca praktycznie żadnych i w ten sposób podążyłem do Sędziszowa. To kolejne nowe miasto na mojej trasie, które jako tako chciałem zwiedzić pomimo tego, że nie ma tam nic konkretnego. Tuż przed wjazdem zmoczył mnie deszcz, ale nie taki straszny, a na wyjeździe również nie przeszkadzał zbytnio w kontynuowaniu jazdy. Chwilę później jednak rozpadało się konkretnie, a ja nieopodal miejscowości Szałas nie mogłem znaleźć żadnego zadaszenia. Lipcowy deszcz w połączeniu z burzą i jakimiś drzewami występującymi przy drodze, zmusił do znalezienia miejsca na przeczekanie tych warunków, a więc nastąpiła 20-minutowa przerwa na jednym z przystanków. Kilometrów na stację wciąż dość dużo, ale według obliczeń odpowiednie tempo zapewniało, że zdążę na pociąg i tak w dość przyjemnej aurze mknąłem przez boczne asfalty świętokrzyskiego (m.in. Raszków, Sprowa), by w końcu wjechać do miejscowości Chałupki i do Szczekocin. W Szczekocinach zobaczyłem po raz kolejny Zespół Pałacowo-Parkowy, a następnie podążyłem w kierunku wyjazdu z tego miasta, który odbył się po całkowicie nowej dla mnie drodze. Zanim dotarłem do m. Starzyny czekał mnie odcinek leśny na który miałem średnią ochotę, ale był przejezdny. Warunki burzowe z każdą chwilą się pogarszały, aż w pewnym momencie zobaczyłem na niebie wał szkwałowy, który zmusił do podniesienia tempa końcówki podróży. Szczególnie to było ważne, że zostało mi kilka kilometrów przez las. Zaskoczenie było tym większe, że nie byłem świadomy, że do województwa śląskiego powrócę na drodze, którą to jechałem dzień wcześniej do stolicy świętokrzyskiego. Będąc już bliżej Koniecpola, a jeszcze w samym sercu lasu zrobiłem kilka ciekawych zdjęć z burzą w tle, ale ta zbliżała się nieubłaganie do Koniecpola. Towarzyszyło mi błyskanie się i wiatr, ale rezerwa czasowa była i udało się zdążyć przed opadami. Wszystko rozegrało się idealnie pod względem czasowym. Dotarłem na stację w Koniecpolu na trochę przed pociągiem, skąd wróciłem do Częstochowy.

Częstochowa - Kielce

Sobota, 10 lipca 2021 | Komentarze 0

Od kilku dni sprawdzałem sprzyjający wiatr i snułem plany wycieczki trasy do Kielc. W końcu przyszedł czas na wycieczkę do województwa świętokrzyskiego. Teoretycznie bardzo chciałem zawitać tam już wcześniej i to niekoniecznie na jednodniowy wyjazd, ale wyszło jak wyszło. Jak na lipiec odrobinę chłodniej i choć jechałem w przyzwoitej temperaturze to wolę, gdy jest na termometrze o kilka tresek więcej. Trasa z ominięciem Koniecpola, ale za to przez Włoszczową. Nie było opcji wyznaczyć w pełni asfaltowego wariantu drogi na granicy województwa śląskiego ze świętokrzyskim. Przekroczyłem ją w lesie za miejscowością Łysaków, a aby być w pełni zadowolonym to wróciłem się do znaku ze znajomego z poprzedniego roku miejsca. Kontynuowałem podróż do miasta Włoszczowa przez drogi świętokrzyskiego po drodze odwiedzając Secemin. Na wyjeździe z miasta okazało się, że oprócz wybudowanej obwodnicy samochodowej Włoszczowy powstała także infrastruktura rowerowa, którą na niepełnym fragmencie miałem okazję przemierzyć. Kolejne kilometry to znane miejscowości Ludynia i Kozłów, by dotrzeć w końcu do miejscowości Małogoszcz. Tam można po krajobrazach już poczuć się jak w świętokrzyskim, a oprócz tego do samych Chęcin prowadzi świetna trasa rowerowa niekiedy przechodząca w drogi techniczne. Celem głównym była stolica województwa, a więc w Chęcinach jedynie po "rowerowej obwodnicy" miasta z pięknym, lipcowym widokiem na Zamek Królewski w Chęcinach. Następnie przejażdżka w obie strony (a więc trzykrotnie) lubianym węzłem S7 i DW762 i kolejne kilometry po rowerowej infrastrukturze tym razem prawie do samych Kielc. Prawie, bo w jednym momencie musiałem się wrócić, aby nie pojechać pod prąd. Od ulubionej strony i po lubianych i spójnie wyznaczonych drogach rowerowych wjechałem do tego miasta z pewnym zapasem czasowym na zaplanowaną trasę. W Kielcach na początku odwiedziny na Rynku, a później już na kontrapas rowerowy na ul. Radiowej. Kolejną atrakcją był przejazd bulwarami wzdłuż rzeki Silnicy. Niektórymi fragmentami tras jechałem po raz pierwszy, co można nazwać poważnym zaniedbaniem. W jednym miejscu ujrzałem na własne oczy konkretne szkody po nawałnicy. Pozytywne wrażenie na mnie zrobił widok na Zalew Kielecki, ale okrążenie tego zbiornika przełożyłem na kiedy indziej. Nieopodal tego miejsca zostałem policzony przez pętlę indukcyjną w kostce. Skierowałem się na fragment zaniedbanej i jednokierunkowej (po jednej stronie), ale za to prawidłowo oznaczonej drogi rowerowej, a następnie kilometry po nowej czy też powstającej infrastrukturze obok Kieleckiego Parku Technologicznego i ul. Zagnańską. Wrażenie robi obiekt mostowy (Most Kornela Morawieckiego) dostosowany do ruchu rowerowego. Kolejny etap to całkowite zdanie się na wyznaczony wcześniej ślad trasy po infrastrukturze rowerowej Kielc. Prowadziła ona m.in. przez osiedla, a niekiedy wzdłuż ruchliwych ulic. Różne ciekawostki na tych trasach można było odnaleźć, takie jak linie oddzielające kierunki ruchu, znaki ostrzegające przed pieszymi czy jakieś inne elementy, pewne fragmenty są niestety mocno wyłączone z bieżącego utrzymania. Czas gonił, a największą atrakcję zostawiłem niemalże na koniec. Trasa wzdłuż Silnicy, tym razem na całym fragmencie wraz z "przeprawą" po podziemnym rowerowym bródzie w kierunku Rezerwatu Kadzielnia. Tego roku oprócz przejazdu po znanych drogach w końcu po wielu latach nie obserwowałem Kadzielni "z góry", a zawitałem do samego serca tego miejsca. Szybka wizyta i krótkie odwiedziny bardziej w głąb obiektu jednak z uwagi na zakaz ruchu rowerowego ograniczyłem wizytę do obowiązkowego minimum. Była chęć przejechać się w jeszcze kilka miejsc oraz odwiedzić m.in. nieznane pasy rowerowe, ale z uwagi na brak czasu skierowałem się w kierunku ul. Żelaznej jadąc przez Plac Wolności i Rynek. Na koniec jeszcze z oddali zobaczyłem na własne oczy nowy Dworzec Autobusowy i skierowałem się na dworzec PKP, skąd niestety bardzo wczesnym pociągiem, jak na porę letnią. Pozostał pewien niedosyt, ale kilometrów po stolicy województwa świętokrzyskiego udało się zrobić sporą ilość, a więc zadowolenie z wycieczki okazało się bardzo duże.

Burze i tylko po mieście | Do sklepu

Piątek, 9 lipca 2021 | Komentarze 0

Pierwotne plany zakładały bardzo wczesny wyjazd tak, aby zdążyć przed opadami. Były alerty, ale jak przygoda to przygoda - burzę gdzieś się przeczeka. Nie zebrałem się, a później już popołudniu straszyło opadami. Snułem jeszcze pewne plany, ale uniemożliwiła je trwająca trochę burza. Później już się nie opłacało na dłuższą trasę, a więc myślałem, że może wyjadę "na krócej". W praktyce wyszła tylko miejska jazda po deszczu po znanych mi dobrze miejscach. Nic konkretnego. Wieczorem do sklepu na małe zakupy. Teoretycznie burze były, ale też i można było pojechać niż dzień "przesiedzieć" w mieście.

Na obiad i odkrywanie dróżek. Po mieście, Złota Góra i Aleje. Nocą do granicy miasta.

Czwartek, 8 lipca 2021 | Komentarze 0

Nie zebrałem się tego dnia mimo pewnych planów, postawiłem na odpoczynek. Późnym popołudniem na obiad, a później spontanicznie po dzielnicy Stradom. Odkryłem, że da się przejechać przez most nad Stradomką (także samochodem) i sprawdziłem nieznaną trasę. Najpierw kawałek terenowo, a później już ul. Gazowa w dzielnicy Ostatni Grosz. Wróciłem więc do domu trzema wiaduktami. Upalnie.
Pod wieczór na rower. Takie sobie jeżdżenie po Częstochowie. Najpierw niezbyt komfortową infrastrukturą rowerową przez Wrzosowiak, a potem na Złotą Górę. Zjeżdżam drogą, której nie znałem i okazało się, że jest "lekko" asfaltowa. Wylądowałem na ul. Mirowskiej. Następnie już obok węzła DK91/DK46 i w Aleje. Podjeżdżam pod Jasną Górę i tam decyzja o zamówieniu pizzy, a w oczekiwaniu przejazd kontrapasem. Z pizzą powrót z Rynku Wieluńskiego już najkrótszą drogą.
Nocą jeszcze raz na rower. Uwielbiam tak ciepłe wieczory. Spontanicznie postanowiłem przejechać się aż do granicy miasta z Wygodą. Przyjemnie, a w oddali widać błyskanie się, które ominie Częstochowę. Jakiś dzik (najprawdopodobniej) nieopodal wiaduktu nad A1, ale już się "uodporniłem" na te zwierzęta. Wjeżdżam kawałek na szutrową serwisówkę i aż by się chciało pojechać tamtędy dalej tak przyjemnie. Wracam jednak DW908 do domu.

Piekarnia | Po mieście | Na obiad

Środa, 7 lipca 2021 | Komentarze 0

(dodane 31.08.2021)
Po popołudniu krótka jazda do piekarni w dzielnicy.
Po chwili w domu, drugi wyjazd, tym razem na dworzec PKP (gdzie nie udało się zaplanowane, nieumówione spotkanie), a później na chwilę do serwisu rowerowego (omówić kwestie ewentualnego częściowego serwisu). Oprócz tych niezobowiązujących spraw jeszcze miejskie kilometry po m.in. Śródmieściu. Tego dnia jazda w upale.
Późnym popołudniem na obiad.

Częstochowa - Łódź

Wtorek, 6 lipca 2021 | Komentarze 0

Kolejny, zacny dystans przejechany w piękny, letni, lipcowy dzień. Bardzo wczesną porą podjechałem na Plac Biegańskiego, gdzie oficjalne rozpoczęcie wycieczki mającej połączyć Częstochowę z Łodzią. Po przejeździe III Aleją nastąpił wyjazd z miasta ul. Łódzką. Etap trasy do gminy Kleszczów chciałem urozmaicić najbardziej jak się dało i w ten sposób z Lubojny pojechałem na Borowno i  Kruszynę. Zmienianie stron podczas budowy tras szybkiego ruchu generuje problemy i w województwie łódzkim widziałem niekiedy sprzeczne ze sobą znaki a jedynym pewnym miejscem przekroczenia autostrady był mniej ciekawy objazd przez Radomsko. Koniec końców postanowiłem spróbować i prawie bezproblemowo osiągnąłem cel, bo musiałem "udawać" mieszkańca miejscowości Łęg. Tam na chwilę ponownie powrót do śląskiego, a następnie już ogromna ilość kilometrów po sąsiednim województwie rzecz jasna do samej Łodzi. Ulubione tereny, takie jak widok na Górę Kamieńską zaczęły mi towarzyszyć, a następnie przejazd przez gminę Kleszczów bardzo blisko Góry Kamieńskiej po kostkowych drogach rowerowych w lesie. Bardzo kusiło przejechać się jedną z ostatnich bitumicznych DDR-ek, ale z racji niepotrzebnego wydłużania trasy odpuściłem. Uległem natomiast ujrzawszy wyasfaltowaną obwodnicę Kleszczowa i odwiedziłem fragment tej trasy. Kolejnym punktem wycieczki była przerwa na parkingu nieopodal Widawki z widokiem na znajdujące się obok najwyższe wzniesienie środkowej Polski. Upał dawał o sobie znak. Nie pojechałem natomiast po terenowym szlaku wzdłuż Widawki z uwagi na chęć pojechania sprawniej asfaltem i w ten sposób wylądowałem na znanej mi już wewnętrznej drodze Kopalni Bełchatów. W miejscowości Skok-Młyn nie odmówiłem sobie jednak przyjemności zobaczenia zbiornika wodnego wraz z Górą Kamieńską w oddali. Następnie nastąpiło wypalenie i zmęczenie podczas przejazdu po drodze rowerowej prowadzącej wprost do Bełchatowa do którego postarałem się wjechać i wyjechać nieco innymi ulicami by poznać coś nowego. W Bełchatowie na Placu Narutowicza zrobiłem dłuższą przerwę na uzupełnienie węglowodanów i schłodzenie się, a później zebrałem siły do dalszej jazdy. Dzięki tej przerwie kontynuowałem ze sporą motywacją podróż przez mało ruchliwe drogi województwa łódzkiego, po których podążałem z bardzo sprzyjającym wiatrem. Część z tych dróg kojarzyłem z wypraw z wcześniejszych lat. Na trochę przed wjazdem do Tuszyna zrobiłem krótką przerwę w lesie. Udało się zobaczyć Łódź z oddali, a nieco później wjechać do stolicy województwa po wyznaczonej wcześniej trasie uwzględniającej tam, gdzie się dało infrastrukturę rowerową. W końcu dotarłem do trasy W-Z i wjechałem na reprezentacyjną ul. Piotrkowską. Tam przyjemna letnia "kąpiel" na jednej z kurtyn wodnych i przejazd po tejże ulicy. Podjechałem także na dworzec Łódź Fabryczna i niestety tam okazało się, że mój przejazd będzie skrócony z powodu wykupionych aż kilku biletów na rower w pociągu dalekobieżnym. Musiałem zdać się na regionalny transport, ale to już odbyło się kosztem mojego pobytu w tym mieście. Chciałem jednak wykorzystać maksymalnie pozostałą godzinę i wyruszyłem na krótki, częściowo zaplanowany przejazd, głównie kontrapasami i pasami rowerowymi w części Łodzi pomiędzy Al. Włókniarzy a ul. Piotrkowską. Udało się zobaczyć kilka nowych rozwiązań, a także m.in. spotkać nowy trójkomorowy sygnalizator rowerowe pośród wielu już tych o których istnieniu wiedziałem wcześniej. Czas jednak biegł nieubłaganie i musiałem dość wcześnie jak na wakacyjną porę zakończyć swoją podróż na ulubionym dworcu: Łódź Fabryczna.


























Trasa W-Z

Piotrkowska

Na ul. Piotrkowskiej