• DST 187.29km
• Sprzęt Speeder
• Aktywność Jazda na rowerze

Łeba - Ustka - Darłówko - Mielno - Koszalin

Sobota, 14 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Tego roku było wiele planów związanych z województwem pomorskim. Ten maksymalny był praktycznie niemożliwy do zrealizowania, a ten nieco mniejszy od największego też niekoniecznie był prosty. Postawiłem koniec końców na Łebę, jak w zeszłym roku lecz w województwie pomorskim prawie w całości zupełnie inną trasą, czyli nie tak jak rok wcześniej szlakiem Eurovelo10, a asfaltowo.
Niestety minusem było to, że pomimo 13 dni pobytu ten wyjazd „zostawiłem” na ostatni dzień nad morzem. Dokładnie tak samo jak rok wcześniej i jazda odbyła się na takim samym odcinku, czyli z Łeby do Koszalina. Dokładnie też ją zakończyłem na obrzeżach Koszalina (ale wjazd do miasta od innej strony). Zakończenie w Koszalinie było podyktowane chęcią poprowadzenia trasy wzdłuż wybrzeża aż do Mielna, czyli jednocześnie zamknięcie zdobycia całego wybrzeża podczas tegorocznych wakacji na odcinku Świnoujście – Łeba.
Podczas tej podróży najbardziej doskwierał intensywny wiatr. Momentami był nie do zniesienia i mocno spowalniał przez co też traciłem siły. Plusem natomiast było to, że z godziny na godzinę robiło się co raz cieplej i jak w Łebie zaczynałem w bluzie i jeszcze jednej kurtce, to już do Ustki wjechałem w krótkim rękawku.
Po wielu kilometrach drogi pod wiatr, w końcu kawałkami jechałem przez las, a później odbiłem na bardziej komfortową pod względem wiatru drogę. Nie oznacza to, że jechałem niesamowicie szybko, ale przynajmniej dużo lżej. Na trasie z Ustki do Łeby udało się zobaczyć w oddali szczyt latarni morskiej Czołpino, ale w tamto miejsce tego roku nie podjeżdżałem. Skróciłem nieco drogę przez jak się okazało kilkukilometrową, kamienisto-piaszczystą drogę. Nawet pomimo spowolnienia przez wiatr, wyraźnie widziałem jak szybciej się poruszałem niż rok wcześniej. Na szlak Eurovelo10 (na odcinku Łeba – Ustka) nie zamierzałem wjeżdżać nawet na trochę przed Ustką.
W Ustce zobaczyłem w końcu morze (inaczej praktycznie się nie da zobaczyć ani ze szlaku ani z innej drogi) i zasłużyłem na błogi wypoczynek na falochronie oraz przejście się po molo. Musiałem pilnować czasu i po i tak długim wypoczynku odjeżdżam w kierunku szlaków województwa zachodniopomorskiego. O tym, że jechało się lepiej nie wspomnę, bo tak nie było, a w dodatku zaczęło doskwierać lewe kolano. Tempo nie było wyśmienite, ale to, co zdobyłem już bardzo cieszyło. Zrezygnowałem (po raz kolejny) z wiadomych względów z kawałka, nieodkrytego jeszcze szlaku rowerowego, który prowadzi z Ustki do Jarosławca na rzecz asfaltu.
W Jarosławcu ponownie widzę morze wraz z praktycznie brakiem plaży w tej miejscowości. Tam również sporo się zmieniło przez oznakowanie szlaku i mknąc między pieszymi zobaczyłem coś nowego. Następnie najlepszy chyba odcinek na wybrzeżu, czyli: Jarosławiec – Darłówko. Zapachu tamtejszych lasów i jazdy po równiutkim asfalcie słysząc szum morza nie da się zapomnieć, a następnie największa atrakcja, czyli jazda po niezbyt równych i czasami zapiaszczonych płytach, ale pomiędzy jeziorem a morzem.
W Darłówku kolejna przerwa i tym razem po raz pierwszy w tej miejscowości wchodzę na falochron. Czas już nie jest zbyt dobry, a po przerwie ruszam dalej, niestety, tak jak szlak prowadzi w głąb lądu. Droga za to na tamtym odcinku jest komfortowa. W Dąbkach się ściemnia, a ja po kolejnym odcinku trasy odbijam w kierunku Łaz. Tam nie jechałem od czterech lat, a na odcinku: Iwięcino – Łazy również się sporo zmieniło. Wycieńczenie, a w dodatku już ból od siedzenia na siodełku, można powiedzieć, że już męczyłem kilometry. Jazda w zupełnych ciemnościach koło jeziora (jakiego?), a potem pomiędzy jeziorem a morzem bardzo cieszyła. Wjeżdżam do Mielna, a następnie na „nieudolny” kontraruch, a także nad morze. Zaczyna padać, ale krótkotrwale. Kontynuuję ostatnie kilometry z Mielna do Koszalina świetną, ale „wyboistą” (był z resztą znak) trasą rowerową. Wycieńczony docieram na obrzeża Koszalina po 23-ciej.

Świetnie było znów pojechać na trasie z Łeby do Koszalina. Za nic w świecie nie pojechałbym już przez piaski Słowińskiego Parku Narodowego, jak również za nic bym nie oddał przemierzenia tamtej trasy. Tak zwane „bagna” na EV10 w Klukach to była przygoda, ale również tam nie zamierzałem wrócić. Pomimo kilku takich samych odcinków udało się przeżyć coś nowego, innego, odhaczyć kolejne punkty pomimo pewnej, wcześniejszej znajomości tych terenów.