• DST 17.84km
• Sprzęt Speeder
• Aktywność Jazda na rowerze

Bez werwy kilkanaście miejskich kilometrów

Piątek, 20 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Kolejny, niespecjalny dzień pod względem jazdy. Przewaga chmur na niebie. Z braku laku przejazd na trochę przed zapadającym zmrokiem. Na Stradomiu zaczyna kropić i trochę wieje, jednak jadę dalej, bo nie można się zrażać. Udało się zobaczyć tęczę na niebie, a potem niestety szczury w Alejach. Miałem wrócić obok Estakady, a wcześniej przeciąć trasę przez Rejtana, ale tam już zamknięty przejazd, więc zawróciłem i ponownie przejechałem się przez Śródmieście.

Miejskie kilometry | Po przekąskę

Czwartek, 19 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Kolejny dzień bez większego wyjazdu. Cieplej, ale bezsłonecznie i bez sił.
Wieczorem wyskoczyłem na miejskie kilometry przez m.in. Wyczerpy, Północ, Tysiąclecie. Na skrzyżowaniu Szajnowicza-Iwanowa z Okulickiego mała zmiana: pojawiły się światła na prawoskręcie, ale o tym, aby wyznaczyć potrzebny przejazd rowerowy to nie ma mowy. Na skrzyżowaniu Kopernika z Wolności pewien rozmysł na temat możliwości opuszczenia tego skrzyżowania, podczas gdy nie ma remontu. Po raz kolejny po wcześniejszej jeździe nie zrobiłem porządku z lekkim, wkurzającym jakimś piskiem.
Późnym wieczorem po przekąskę.

Po gminie Konopiska i Blachownia

Środa, 18 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Kolejny dzień większego odpoczynku od roweru. Jedynie wieczorem w odwiedziny. Trasa okrężna, bo wycieczkowo przez Wygodę, Konopiska i Blachownię. Powrót już następnego dnia optymalnie krótką drogą.
Czuć już schyłek lata, skracający się dzień i chłodniejsze dni, w nocy z kolei nie aż tak zimno jak mogłem przypuszczać.

Do serwisu i Śródmieścia. Do sklepu.

Wtorek, 17 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Chłodniejszy dzień tak jak zapowiadano, a więc czas na odpoczynek. Na początku kilometry do serwisu rowerowego w drobnej sprawie, a oprócz tego kilka kilometrów po zakorkowanym Śródmieściu. Na Nowowiejskiego przebiegająca matka z dzieckiem przez dwupasmówkę, ale cóż, tak bywa.
Po powrocie drobna jazda do sklepu w dzielnicy.

Lubliniec - Kochanowice

Poniedziałek, 16 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Dzień bardzo ciepły, ale bez planów większego wyjazdu. Szkoda, bo mogłem jechać jak rok wcześniej dokładnie tego samego dnia na Górę św. Anny, ale ten wyjazd musiałby się odbyć rano, a jednak brakowałoby sił na to. Zapowiedzi na następny dzień w pogodzie były jednoznaczne, a więc wpadłem na pomysł wieczornych kilometrów z dojazdami.
Dojazd na stację: Częstochowa Stradom i zastanawianie się, czy aby na pewno jechać, bo chmury wyraźnie wskazywały co ma być. Prawie całą drogę pociągiem padał deszcz. Oczywiście radar rowerowy na dojeździe do stacji uruchomiła mi osoba jadąca z przeciwka, bo rowerzystę chcącego przejechać to urządzenie nie wyłapuje.
Wycieczkę rozpocząłem w Lublińcu i pojechałem w kierunku trasy rowerowej wzdłuż DK-11. Niestety trzeba trochę się tam nagimnastykować by ominąć w sumie trzy miejsca z przejściami dla pieszych (przez DK11), ale jest to możliwe. Kilka kilometrów zrobiłem również po województwie opolskim, w tym m.in. przez miejscowość Zwóz. Od jakiegoś czasu zacząłem się bać jazdy po bocznych wioskach z uwagi na psy, tam akurat mnie powitał jeden mały pies. Następnie powrót do województwa śląskiego i kilka kilometrów ulubioną drogą rowerową. Towarzyszyło niepewne niebo, ale nie spadła ani jedna kropla deszczu. Końcowe kilometry już po zmroku. Cieplutko, bo cała trasa pokonywana "na krótko". Jedynie mogło brakować Słońca, ale powietrze było niezwykle przyjemne. Na polach już konkretne ilości balotów siana.





Powrót rowerem (pierwszy raz) ze stacji: Częstochowa Gnaszyn.
Nocą jeszcze kilometry po przekąskę. Z oddali widzę rozbieraną Estakadę w Częstochowie i trzeba przyznać, że zostało sporo jeszcze pracy tam do pełnej rozbiórki.

Niechorze

Niedziela, 15 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Ostatni dzień nad morzem. Symboliczne kilka kilometrów po Niechorzu.
Niestety powrót w niedzielę, a więc niedziela bez wycieczki, ale bywa i tak.

Łeba - Ustka - Darłówko - Mielno - Koszalin

Sobota, 14 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Tego roku było wiele planów związanych z województwem pomorskim. Ten maksymalny był praktycznie niemożliwy do zrealizowania, a ten nieco mniejszy od największego też niekoniecznie był prosty. Postawiłem koniec końców na Łebę, jak w zeszłym roku lecz w województwie pomorskim prawie w całości zupełnie inną trasą, czyli nie tak jak rok wcześniej szlakiem Eurovelo10, a asfaltowo.
Niestety minusem było to, że pomimo 13 dni pobytu ten wyjazd „zostawiłem” na ostatni dzień nad morzem. Dokładnie tak samo jak rok wcześniej i jazda odbyła się na takim samym odcinku, czyli z Łeby do Koszalina. Dokładnie też ją zakończyłem na obrzeżach Koszalina (ale wjazd do miasta od innej strony). Zakończenie w Koszalinie było podyktowane chęcią poprowadzenia trasy wzdłuż wybrzeża aż do Mielna, czyli jednocześnie zamknięcie zdobycia całego wybrzeża podczas tegorocznych wakacji na odcinku Świnoujście – Łeba.
Podczas tej podróży najbardziej doskwierał intensywny wiatr. Momentami był nie do zniesienia i mocno spowalniał przez co też traciłem siły. Plusem natomiast było to, że z godziny na godzinę robiło się co raz cieplej i jak w Łebie zaczynałem w bluzie i jeszcze jednej kurtce, to już do Ustki wjechałem w krótkim rękawku.
Po wielu kilometrach drogi pod wiatr, w końcu kawałkami jechałem przez las, a później odbiłem na bardziej komfortową pod względem wiatru drogę. Nie oznacza to, że jechałem niesamowicie szybko, ale przynajmniej dużo lżej. Na trasie z Ustki do Łeby udało się zobaczyć w oddali szczyt latarni morskiej Czołpino, ale w tamto miejsce tego roku nie podjeżdżałem. Skróciłem nieco drogę przez jak się okazało kilkukilometrową, kamienisto-piaszczystą drogę. Nawet pomimo spowolnienia przez wiatr, wyraźnie widziałem jak szybciej się poruszałem niż rok wcześniej. Na szlak Eurovelo10 (na odcinku Łeba – Ustka) nie zamierzałem wjeżdżać nawet na trochę przed Ustką.
W Ustce zobaczyłem w końcu morze (inaczej praktycznie się nie da zobaczyć ani ze szlaku ani z innej drogi) i zasłużyłem na błogi wypoczynek na falochronie oraz przejście się po molo. Musiałem pilnować czasu i po i tak długim wypoczynku odjeżdżam w kierunku szlaków województwa zachodniopomorskiego. O tym, że jechało się lepiej nie wspomnę, bo tak nie było, a w dodatku zaczęło doskwierać lewe kolano. Tempo nie było wyśmienite, ale to, co zdobyłem już bardzo cieszyło. Zrezygnowałem (po raz kolejny) z wiadomych względów z kawałka, nieodkrytego jeszcze szlaku rowerowego, który prowadzi z Ustki do Jarosławca na rzecz asfaltu.
W Jarosławcu ponownie widzę morze wraz z praktycznie brakiem plaży w tej miejscowości. Tam również sporo się zmieniło przez oznakowanie szlaku i mknąc między pieszymi zobaczyłem coś nowego. Następnie najlepszy chyba odcinek na wybrzeżu, czyli: Jarosławiec – Darłówko. Zapachu tamtejszych lasów i jazdy po równiutkim asfalcie słysząc szum morza nie da się zapomnieć, a następnie największa atrakcja, czyli jazda po niezbyt równych i czasami zapiaszczonych płytach, ale pomiędzy jeziorem a morzem.
W Darłówku kolejna przerwa i tym razem po raz pierwszy w tej miejscowości wchodzę na falochron. Czas już nie jest zbyt dobry, a po przerwie ruszam dalej, niestety, tak jak szlak prowadzi w głąb lądu. Droga za to na tamtym odcinku jest komfortowa. W Dąbkach się ściemnia, a ja po kolejnym odcinku trasy odbijam w kierunku Łaz. Tam nie jechałem od czterech lat, a na odcinku: Iwięcino – Łazy również się sporo zmieniło. Wycieńczenie, a w dodatku już ból od siedzenia na siodełku, można powiedzieć, że już męczyłem kilometry. Jazda w zupełnych ciemnościach koło jeziora (jakiego?), a potem pomiędzy jeziorem a morzem bardzo cieszyła. Wjeżdżam do Mielna, a następnie na „nieudolny” kontraruch, a także nad morze. Zaczyna padać, ale krótkotrwale. Kontynuuję ostatnie kilometry z Mielna do Koszalina świetną, ale „wyboistą” (był z resztą znak) trasą rowerową. Wycieńczony docieram na obrzeża Koszalina po 23-ciej.

Świetnie było znów pojechać na trasie z Łeby do Koszalina. Za nic w świecie nie pojechałbym już przez piaski Słowińskiego Parku Narodowego, jak również za nic bym nie oddał przemierzenia tamtej trasy. Tak zwane „bagna” na EV10 w Klukach to była przygoda, ale również tam nie zamierzałem wrócić. Pomimo kilku takich samych odcinków udało się przeżyć coś nowego, innego, odhaczyć kolejne punkty pomimo pewnej, wcześniejszej znajomości tych terenów.

Nocą na plażę | Rewal i nad jezioro w Niechorzu | Nad jezioro w Niechorzu | Niechorze

Piątek, 13 sierpnia 2021 | Komentarze 0

W nocy dosłownie kilometr dojazdu na plażę w Niechorzu celem oglądania Nocy Spadających Gwiazd.
Po wycieczce do Szczecina musiała nastąpić przerwa. Na ten dzień zapowiadano upały, a więc pewną część dnia spędziłem na plaży.
Po plażowym odpoczynku pierwsze kilometry nastąpiły przed 19-stą. Pojechałem do Rewala w obie strony po drodze rowerowej szlaku EV10. Pod koniec wycieczki po DDR wzdłuż Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej i na pomost pływający jeziora Liwia Łuża. Tam jeszcze nie byłem, a całkiem ładnie widać było Latarnię Morską, wiatraki i całe całe jezioro.
Kolejny wyjazd chwilę później ponownie na pomost pływający jeziora wraz z kilkoma kilometrami po drodze rowerowej wzdłuż wąskotorówki.
Wieczorem jeszcze kilometry po pizzę w Niechorzu.

Kamień Pomorski - Szczecin | Trzebiatów - Niechorze

Czwartek, 12 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Po dniu naładowania się w energię do jazdy przyszedł czas na ten wyjazd.
Podróż rozpocząłem w Kamieniu Pomorskim, aby było bliżej do Szczecina. Początkowe ponad ćwierć setki do miasta Wolin w bardzo niemrawym nastroju. Z każdym jednak kilometrem co raz to bardziej cieszyła okolica, taka jak jazda nie do końca równą, ale urokliwą drogą wzdłuż rzeki Dziwna. Apogeum radości nastąpiło zaraz za Wolinem, gdy wjechawszy na szlak rowerowy nr 3 (Blue Velo, czy też "Wokół Zalewu Szczecińskiego"), z jednej strony wiatraki, a e oddali ujrzałem "wielką" wodę Zalewu Szczecińskiego. Kawałek dalej było już tylko lepiej, bo po równiutkim asfalcie drogi rowerowej, a potem po szutrze co raz to bliżej zbiornika. Ta przygoda trwała prawie 20 kilometrów, a niekiedy jechałem nieopodal samej wody. Piękne, prawie, że lazurowe wybrzeże i szutrowy szlak rowerowy to było wszystko, co było mi trzeba, a najbardziej zaskakujące jest to, że tylko jeden spotkany rowerzysta. Pod względem plaży czy wody rzecz jasna wygrywa Morze Bałtyckie, ale pod kątem widokowym było dużo lepiej. Gdzieś tam w oddali pewnie Świnoujście i Karsibór albo klif w Lublinie i świetny szlak rowerowy. Szlak rowerowy, na trasie którego trzeba w jednym momencie odsunąć i zasunąć za sobą żerdzie (z uwagi na zwierzęta, jak informowała tabliczka). W mieście Stepnica na chwilę nad wodę, jest gorąco. Kolejne kilometry już nie były takie malownicze, ale były również bardzo ciekawe, a wiodły głównie lasami po wyznaczonym szlaku. Miejscami lepiej, miejscami trochę gorzej, ale wszędzie przejezdnie i naprawdę całkiem dobrze. Miasto Goleniów mijam zgodnie z zamierzeniem (i przebiegiem szlaku) z boku, a chwilę wcześniej przejazd przez m. Zdżary, znaną mi z 2019 roku. Od okolic Goleniowa do m. Lubczyna prowadzi świetna, asfaltowa trasa rowerowa. Warto dodać, że ten fragment (i być może jeszcze jakiś inny) to nie jest docelowy przebieg tego szlaku. Wjazd do Szczecina od znajomej mi strony, ale dojazd w samym mieście nieco inny niż jeździłem zazwyczaj. Swego rodzaju wyzwaniem był przejazd przez Estakadę Pomorską, z uwagi na zamknięty przejazd dołem. Najprawdopodobniej nie było żadnych sensownych alternatyw niż okrążanie miasta lub "lawirowanie" (po lekkim rozeznaniu) niewyznaczonym w żaden sposób objeździe dla rowerów. Nie mogło braknąć Trasy Zamkowej Piotra Zaremby. W samym Szczecinie najpierw zobaczyłem w świetle dziennym Zamek Książąt Pomorskich, a potem zameldowałem się na Rynku Siennym. Stamtąd poszukiwania napisu "Szczecin", który jak się okazało jest trochę ukryty, ale dzięki temu zobaczyłem Szczecin od zupełnie nieznanej strony. Niestety musiałem złamać jeden przepis (i pojechać "Nie dotyczy MPK"), bo z uwagi na tymczasową organizację ruchu objazd byłby karkołomny i po trasach przeznaczonych raczej dla ruchu samochodowego. Po zakupie biletu mogłem delektować się jeszcze jazdą po uwielbianych pasach, kontrapasach i drogach rowerowych stolicy województwa zachodniopomorskiego. Udało się, układając w czasie jazdy przebieg trasy całkiem dużo pod tym względem przejechać i także coś nowego poznać. Pod koniec wycieczki już w lekko zapadającym zmroku podążyłem na ostatni pociąg relacji "Szczecin Główny - Kołobrzeg".










Z pociągu wysiadłem w Trzebiatowie i stamtąd nocne i przyjemne kilkanaście kilometrów do Niechorza. Przyjemnie i klimatycznie, a co najważniejsze ze świetnym nastrojem po rewelacyjnej wycieczce. Pozytywne wydarzenia w ciągu dnia dopełniła jedna spadająca gwiazda, którą zauważam z siodełka roweru.

Pogorzelica, Rewal | Drozdowo

Środa, 11 sierpnia 2021 | Komentarze 0

Kiedyś musi nastąpić trochę przerwy, a i tak kilometrów niemało. Taki urok "rowerowych" wakacji.
Po południu kilometry po drodze rowerowej wzdłuż Kolei Wąskotorowej, a następnie przez Niechorze do Rewala. Powrót drogą wojewódzką 102 wraz z dodatkową jazdą po DDR do ronda dróg 102 i 110.
Po kolacji drugi, lokalny wyjazd i tym razem padło na wieś Drozdowo nieopodal Konarzewa. Zauważyłem kilka dni temu tam szosowego kolarza, a więc pomyślałem, że może gdzieś ta droga prowadzi. I jak się okazało nigdzie nie prowadzi, bo asfalt się skończył. Zapamiętam jednak z tej podróży kilka ładnych widoków (w tym widok na najprawdopodobniej Trzebiatów), podjazd w kierunku wsi oraz błąkające się psy obok których siłą rzeczy musiałem przejechać, bo wracałem się ze ślepej ulicy. Wróciłem się i obok wiatraków na DW102 dojechałem z powrotem do Niechorza. Tam spróbowałem pojechać przebudowywaną ul. Łąkową by okrążyć jezioro Liwia Łuża, ale dość szybko okazała się nieprzejezdna. Bardzo szybko z tego planu zrezygnowałem. Po powrocie na kwaterę tego dnia nie nastąpiły już żadne kilometry.