• Sprzęt Speeder
• Aktywność Jazda na rowerze

Ostatnie kilometry w 2020 roku i podsumowanie

Czwartek, 31 grudnia 2020 | Komentarze 0

Kilometry wpadły już z samego rana, bo nie mogąc spać wybrałem się na poranne zakupy.
Bardziej właściwa, ostatnia jazda w 2020 roku odbyła się na trochę przed zalecanym zakazem przemieszczania się. Nic specjalnego, a mianowicie przejazd po kontrapasie na Kazimierza, Alejami wraz z pięknie wyglądającym Placem Biegańskiego i drogą rowerową na Stradomiu. Ta ostatnia część choć już przekroczyła nieco godzinę 19-stą dała mi najwięcej do myślenia, a wyobraźnię budziły zatopione w mroźnej mgle pola i okolice rzeki Konopki. Zapamiętam też, że minąłem się dwukrotnie z piaskarką i z ani jednym rowerzystą.

Robocze podsumowanie sezonu 2020:
Udany rowerowy rok, do którego scenariusz napisało życie. Pomimo problemów związanych z kolanami w jednej z najważniejszych części sezonu oraz wcześniejszych ograniczeń spowodowanych pandemią udało mi się zrobić bardzo wiele tras. Właściwie mogłoby się wydawać w pierwszym kwartale roku, że zdecydowana większość będzie stracona, a wcale tak nie było. Pierwszy właściwy zapłon i otwarta droga do jazdy nastąpiła dopiero pod koniec kwietnia. Wtedy to delektowałem się żółtymi rzepakowym polami i co raz dłuższym dniem i co raz bardziej komfortowymi warunkami do jazdy. Najpóźniej od lat, ale w końcu wyciągnęło mnie na pierwszą trasę o dystansie trzycyfrowym, a były to odwiedziny w lubianym Kleszczowie. Zobaczywszy pewne zdjęcie do realizacji doprowadziłem też jednodniowy wyjazd w Góry Opawskie. Później znów nastąpiła przerwa od dłuższych tras i oprócz wizyty na Jurze nie wydarzyło się nic konkretniejszego. Czerwiec z kolei właściwie był stracony pod względem jazdy, na którą miałem wtedy dużo czasu. Z ogromną chęcią spełniania się pojechałem w prawdziwie letnich warunkach z wielkopolski do Wrocławia razem z Damianem i z Piotrkowa Trybunalskiego do Częstochowy. Dalej jeszcze raz odwiedziłem Kleszczów, a kolejne dłuższe dystanse odbyły się dopiero po zastrzyku w kolano który okazał się być konieczny by móc kontynuować robienie tego, co się lubi. Środek lipca był obfity w ciekawe trasy takie jak trasa do Dobrodzienia, poranne odwiedziny na niegowskich dróżkach czy mokra trasa po lasach pogranicza śląsko-łódzkiego. Nabrałem wiatru w żagle i wymyśliłem równie udaną wycieczkę do Kluczborka oraz do Koniecpola i okolic, choć wtedy pojawił się sygnał w postaci bólu w drugim kolanie. Mimo tego po drodze wpadło jeszcze województwo świętokrzyskie z noclegiem w Brzegach i odwiedzinami w Kielcach i Jędrzejowie. Już wtedy odpuściłem bardziej długodystansową jazdę, choć było jeszcze jedno wydarzenie warte uwagi. Ostatnią dla mnie dłuższą eskapadą w lipcu była Spec Orbita prowadzona w skróconej wersji z powodu zagrożenia epidemiologicznego. Niestety i na Orbicie z trudem przejechałem jedno okrążenie. To mi musiało wystarczyć na tamten miesiąc. Przełom nastąpił w sierpniu, kiedy to zacząłem regularnie robić dystanse powyżej 100 kilometrów, często w krótkich odstępach między sobą. Przede wszystkim spędziłem wyśmienite wakacje na Pomorzu Zachodnim, które choć zaczęły się niezbyt fortunnie to skończyły wyśmienicie. Upłynęły pod znakiem wielu urozmaiconych tras i ogromu odwiedzonych miejsc. Wielkie nadzieje na ten rok pokładałem w trasach rowerowych Pomorza Zachodniego, tych wyznaczonych bardziej w głąb lądu w okolicach Białogardu, Połczyna-Zdroju i Czaplinka. Nie myliłem się, bo wiele kilometrów przejechałem po tych drogach. Po drodze wpadł też Koszalin oraz odcinek trasy wzdłuż linii brzegowej od Mielna do Kołobrzegu, który to po latach bardzo się zmienił. Udało się odwiedzić także Szczecin podczas najgorętszego dnia roku. Tego drugiego, czyli Szczecinka się nie udało między innymi przez warunki burzowe, ale w zamian mogłem przejechać się rowerem obok Doliny Pięciu Jezior łącznie z odwiedzinami na Zamku Drahim. Kołobrzeg także kilkakrotnie odwiedziłem i raz między innymi podczas jazdy z Natalią i Patrycją, którym to towarzyszyłem podczas ich podróży wzdłuż wybrzeża. Bezkompromisowo jednak najważniejsze były odwiedziny Łeby i zdobycie kolejnych kilometrów szlaku Eurovelo10 łącznie z Latarnią Morską w Czołpinie i „bagnistym” odcinkiem szlaku w roli głównej. Właściwie wszystko udało się podczas tych wakacji na wybrzeżu oprócz tego, że zabrakło jazdy po kilkunastokilometrowym odcinku trasy między Dąbkami a Mielnem. Po powrocie znad morza szybko odwiedziłem Górę św. Anny, Górę Kamieńską, Katowice i w końcu Kraków, w którym to znalazłem się jedynie raz. Najznakomitszą wyprawą sezonu była z pewnością trasa z Żywca do Zakopanego, która nie była tylko spełnieniem w postaci połączenia wszystkich swoich rowerowych wyjazdów na jednej mapce. Przede wszystkim niezapomniane widoki i towarzystwo Kuby, z którym pierwszy raz w życiu kręciłem na wyznaczonej trasie. Niezapomniane pozostaną widoki z Gubałówki, która to była najwyższym punktem zdobytym tego roku na rowerze. Kilka dni później ponownie wybraliśmy się w góry i zrobiliśmy deszczową pętelkę przez okolice Żywca, Wisły i Zwardonia. Wrzesień także był bogaty w długodystansowe jeżdżenie, a zaczęło się od wizyty w Cieszynie, zakończonej w Czeskim Cieszynie skrzywieniem haka do przerzutki. Nie udało się spełnić planu odwiedzenia ostatnich kilkudziesięciu niezdobytych gmin w województwie śląskim, ale kilka z nich udało się odhaczyć podczas tej oraz innych wypraw. Później jeszcze była po drodze uwielbiana Jura i Wieluń z ciekawymi odcinkami tras, ale w końcu przyszedł czas na prawdziwe i godne zakończenie lata. Prawdziwą wisienką na torcie były wrześniowe odwiedziny w Charbielinie. Wpadło w ciągu tych dwóch dni wiele kilometrów po Czechach niekiedy dalej, ale niekiedy na wyciągnięcie ręki z polską granicą. Nie tylko jazda zagraniczna się wtedy liczyła, ale także i nowe tereny województwa opolskiego z Paczkowem i Nysą w roli głównej. Wtedy także przejechałem najdłuższy dystans nocny podczas chyba ostatniej tego roku tak ciepłej nocy. Druga połowa września to trasa do Gliwic przez Toszek, odwiedziny Radomska i okolic, wyjazd do Dobrodzienia oraz druga wizyta w Wiśle podyktowana chęcią pojechania autobusem z rowerem. Po tej wyprawie za bardzo już nie jeździłem, bo nastąpiło wypalenie, zmęczenie jazdą i chęć odpoczynku od roweru. Oprócz jesiennej trasy do Kalet i grudniowej jazdy w towarzystwie do Dobrodzienia, oprócz symbolicznych kilometrów z okazji Święta Niepodległości i wizyty w Olsztynie tuż przed końcem roku zrezygnowałem nawet z jakiegokolwiek wyjazdu poza miasto w celach czysto rekreacyjnych. Tak naprawdę miejska jazda lub ta nie tak daleko od Częstochowy generowała dystanse, a tego roku zaliczyłem dwa miesiące z dystansem poniżej 1000 kilometrów. Reset od roweru ma zaprocentować w przyszłym sezonie, na który to jest wiele mniejszych i większych planów wycieczek.
Całkowity dystans sezonu znacznie mniejszy od poprzedniego roku, a porównując go z jeszcze wcześniejszymi sezonami to dużo niższy jednak statystyki to tylko cyferki, a radość z podróżowania była i to niejednokrotnie bardzo duża. Różnorodność jazdy potwierdzona zbiorczą mapką wszystkich jazd pozwala się cieszyć z tego, co się udało pojechać.
Dużo kilku planów też nie udało się spełnić, tak jak i nie odwiedziłem miejsc, które w ostatnich latach udawało się odwiedzać rokrocznie. Nie jeździłem po Łodzi, Gdańsku i Warszawie. Trzeba jednak podkreślić to, że niespodziewanych wyjazdów też mało nie było.